In Zuid Korea geland

20 juli 2012
Alweer meer dan een week geleden vlogen we naar Seoul...

En 1 ding was alweer snel duidelijk; vliegen is ook niet alles :-(
De treinen reden altijd op tijd, zelfs bij vertrek uit Deventer op 3 juni! Niets op aan te merken... We gaan voor het eerst deze trip vliegen (jawel voor ca. 150 euries van Beijing naar Seoul) en we hebben een dikke 3 uur vertraging te pakken.... 3 uur! Eerst was de oorzaak de vertraagde inkomende vlucht, na anderhalf uur werd het (ook nog) een lekke band als oorzaak. Hoogstwaarschijnlijk stond de (lucht)brug ook nog open.
Door deze vertraging kwamen we zo laat aan op de (spik en span, leek wel net nieuw geopende) luchthaven van Seoul, dat gebruik maken van het openbaar vervoer richting stad geen optie meer was. We hadden het nog wel zo goed uitgezocht van tevoren. Het werd een duur taxi ritje, door onweer en stortregens, en even na 3-en lokale tijd konden we ons bed induiken.

We hoeven niet persé lang in deze stad te blijven, maar we willen enorm graag naar (de grens met) Noord Korea en dat mag en kan alleen maar georganiseerd. De eerste mogelijkheid deel te nemen aan deze bijzondere trip is over een week, dus ..... op verkenning in Seoul!

Seoul is enorm schoon, netjes en opgeruimd, de Koreanen zelf zijn beschaaft en misschien een beetje afstandelijk, maar erg behulpzaam.
Het stinkt nergens, niet in de metrostations, niet in de openbare toiletten (die overal keurig zijn en zijn voorzien van toiletpapier), waarschijnlijk stinkt het ook niet in de vuilnisbakken zelf!
Op de straten zijn overigens sporadisch afvalbakken aanwezig, maar geen vuilnis op straat in Seoul! De straten glimmen nog net niet, de auto's daarentegen! In de metro zelf is geen enkele afvalemmer te bekennen en toch geen vuiltje op de grond (hier glimt de vloer wel) echt niets, maar vandaag ontdekten we een zwarte mensenhaar op de vloer in een metro! We hebben beiden geen zwart haar, dit in tegenstelling tot alles en iedereen om ons heen, wie gaat dit opruimen???
Dat is het gekke, de schoonmakers zijn onzichtbaar.

Helemaal prima, maar wat is er dan mis met Seoul? Het is regentijd, net als in Nederland heeft ook hier de moesson zijn intrede gedaan (hier hoort het nat te zijn in deze periode) en op 1 dag na hebben we de hele week nog regendruppels tot enorme plensbuien gehad. Maar... het is wel warm!

Seoul is een enorm grote stad, toch voelt het anders dan bijvoorbeeld Beijing. Al hebben beide steden inclusief alle suburbs rond de 20 miljoen inwoners, in Seoul merk je het niet (ofzo)... Het zijn hier allemaal afzonderlijke wijken met ieder een eigen centrum en zijn/haar bijzondere bezienswaardigheden. Wij verbleven eerst in de wijk Hongdae, een echte studentenwijk. Er zijn universiteiten en veel, heel veel jongelui op straat. 's Avonds ontmoeten ze elkaar hier allemaal om samen te gaan stappen. Er is in de wijk ook niet veel anders te doen dan stappen en uit eten, de straten zitten overvol met koffietentjes, bars, clubs en eettentjes. Ook het World Cup Stadium zit hier en daar wilden we wel een kijkje nemen. Wij lopen daar rond, natuurlijk de nodige foto's van onze Guus (Hiddink) bekeken in het museum en het werd drukker en drukker rond het stadion. Er arriveert een spelersbus... het nationale team van Zuid Korea speelt tegen Nieuw Zeeland deze avond. Voor iets meer dan 7 euro kochten we een kaartje en zo zagen wij de Koreanen thuis winnen met 2-1. De kiwi's kunnen het beter bij rugby houden want oef wat was dat voetbal van hen slecht. Wij hadden een leuke avond tussen de Koreaanse supporters, die volop meeleven, de 'oehs' en 'aahs' komen veelvuldig voorbij, ook als het naar onze mening helemaal niet zo spannend is. De harde kern van 'the red devils' is klein maar wel erg enthousiast. Opvallend was dat alles mee mag het stadion in, eten, drinken (hele voedselpakketten zagen we voorbij komen) vuurwerk, noem maar op, als het maar gezellig is.

Na 3 nachten in deze wijk zijn we verkast naar een ander plekje, meer in het centrum. Met alle regen leek het ons handig wat meer op loopafstand van van alles te zitten zodat we nog eens even terug konden naar ons kamertje. Het werd de wijk 'Jongno-gu' precies tussen de twee mooiste paleizen, het oude authentieke Bukchon Village (wijkje met oude huisjes; hanoks, en veel traditionele handarbeiders en kunstenaars) en Insa-dong, waar de toeristen allerlei souvenirs kunnen kopen, in.
We hebben veel gewandeld, met name in de middagen tot in de late avonden; het rustig aan doen in de ochtend ging ons hier prima af en de regen werkte daar ook zeker aan mee. Poncho's en paraplu's waren snel gekocht.
Alle oude paleizen, pagodes en andere prachtige oude gebouwen van betekenis hebben we van buiten bekeken. Het is teveel om te bekijken, erg prachtig maar (door onze ogen gezien) ook veel van hetzelfde. We maakten wel extra tijd voor het War Memorial en het bijbehorende museum over de oorlog tussen noord en zuid. We wilden hier ook wat meer van weten voordat we zelf de streng bewaakte grens tussen noord en zuid zouden bezoeken.

Voorafgaand aan dit museum bezochten we de tentoonstelling van Gunther von Hagens zeer bijzondere reis door het menselijke lichaam bij Body Worlds (The Original Exhibition & The Cycle of Life). De anatoom staat bekend om zijn unieke manier van het prepareren, behouden en tentoonstellen van (echte) menselijke lichamen. Hij heeft meerdere tentoonstellingen tegelijkertijd over de hele wereld en is ook al twee keer in Nederland geweest. In de tentoonstelling waren meer dan 20 van vel gestripte lichamen te zien, waarbij je de spieren, pezen, organen en botten van de mannen en vrouwen kon zien. Alle lichamen waren in unieke poses neergezet: zo sprong er een over een hek, zat er een op een schommel, hield een man het roer van een schip vast en last but not least enkele standjes (in een aparte ruimte) welke niet voor kinderogen waren bestemd. Het was erg uniek om dit te zien. Je kon de lichamen van erg dichtbij bekijken en soms bevonden ze zich niet eens achter glas. Behalve de lichamen waren in vitrines ook zo'n beetje alle lichaamsdelen neergelegd, zodat je ze beter kon observeren. Zo was er een darm en een hart opengesneden zodat je de binnenkant kon zien, kon je duidelijk het verschil zien tussen een gezonde long en die van een roker en waren er nog meer verschillende symptomen zichtbaar bij andere organen. Bij deze tentoonstelling stond de levenscyclus centraal (van fliebeltje van drie weken, tot volgroeide baby, tot einde) waardoor er ook potten en vitrines waren met, jaja, foetussen. Hoe actueel willen we het hebben ;-) Het was boeiend om de 'werkelijkheid' (i.p.v. plaatjes) te zien van een foetus van slechts een aantal weken oud met al de vorm van een mens, maar dan ter grootte van een duim.

Natuurlijk hebben we ook nog vanaf de Seoul Tower op 237 meter hoogte (exclusief de hoogte van de heuvel Namsan waarop de toren staat) op Seoul neer gekeken (day and night)... dan pas zie je hoe enorm groot de stad is.

Eindelijk was het zover, het meest bijzondere uitstapje wat je maar kunt bedenken, op naar de grens tussen noord en zuid. Wel hopen dat het door gaat want het kan ieder moment zonder opgave van reden (meestal veiligheidsredenen) worden gecancelled. Een bijzonder tripje omdat er formeel nog steeds oorlog is, dit omdat er na de Koreaanse oorlog wel een wapenstilstand kwam, maar geen vredesverdrag is getekend.

Voor degenen die geen interesse heeft in de oorlog van Korea; het advies om snel door te scrollen naar beneden want het is een heel verhaal :-)

Het begon allemaal toen Korea (kolonie van Japan) onafhankelijk werd van Japan in 1945 nadat deze zich had overgegeven en Wereldoorlog II ten einde was. Korea werd in tweeën gedeeld over de 38e breedtegraad, het noordelijke deel onder toezicht van het communistische China en met name Rusland en het zuiden onder toezicht van de Amerikanen, denk hierbij aan Berlijn (same same but different). Er zouden landelijke democratische verkiezingen komen, deze kwamen in het zuiden maar bleven uit in het noorden. In het noorden zou Kim Il-Sung door Stalin persoonlijk zijn uitgekozen (zo gaat het gerucht) om het noorden te leiden. Hierna werden de VN inspecteurs en toezichthouders toegang tot het noorden geweigerd. In 1948 werden zowel de Republiek Korea, als de communistische noordelijke Democratische Volksrepubliek Korea uitgeroepen. Maar Kim wilde meer en vroeg een jaar later tot twee keer toe goedkeuring en steun aan Stalin om het zuiden binnen te vallen. Deze kreeg hij tot twee keer toe niet maar weer een jaar later, in 1950, wel. Het zuiden had hier niet op gerekend, de meeste Amerikanen waren inmiddels vertrokken en een echt groot leger had het zuiden niet meer. Studenten die nog nooit een wapen in handen hadden gehad, zetten zich in voor de vrijheid van hun land maar het was te weinig. Binnen 3 dagen was Seoul veroverd en het communistische leger trok door tot bijna het zuidelijkste punt. De VS stuurde versterking, de Verenigde Naties vond het Noord Koreaanse gedrag ontoelaatbaar en besloot onder de VN vlag ook troepen te sturen, waaronder ook Nederlanders. Er volgde een tegenaanval waarbij bijna geheel Noord Korea werd bezet (of eigenlijk bevrijd ;-) ). In plaats van dat er een einde aan deze oorlog kwam, vond Mao dat China het noorden te hulp moest schieten en zo verschoof de grens weer naar het zuiden en weer naar het noorden en weer en weer...... Uiteindelijk eindigde het in 1953 ongeveer rond het punt waar het begon, de 38e breedtegraad waar een gedemilitariseerde zone kwam, met een wapenstilstand die werd getekend in Panmumjeom, hierover verderop meer. Terwijl Zuid Korea nu dus modern en welvarend is, lijken de mensen in het noorden vanwege het strenge regime onder erbarmelijke omstandigheden te leven.
De gedemilitariseerde zone (DMZ) ligt slechts 50 km ten noorden van Seoul en scheidt het zuiden dus met 's werelds meest gesloten, mysterieuze, onvoorspelbare en soms angstaanjagende land!!!!! De 250 kilometer lange grens is 's werelds zwaarst bewaakte grensovergang en van enig transport is geen enkele sprake, wat maakt dat Zuid Korea dus eigenlijk een eiland is!!!

Tijdens onze rit richting de DMZ was het erg rustig op en rondom de weg, niet veel mensen hebben hier ook iets te zoeken. Op een gegeven moment reden we langs het water, waarbij de hele strook was afgezet met een hoog hekwerk en rollen prikkeldraad en om de ca. 200 meter stond een wachtpost, met in een paar daarvan bewapende Zuid Koreaanse soldaten. Aan de overkant van het water ligt Noord Korea; dit is de enige plek waarbij de grens gevormd wordt door water. Vanaf de grens is er aan weerszijde de DMZ van 2 km, aan de zuidzijde gevolgd door een strook van 4 km vol met landmijnen en andersoortige bewapening (noordzijde niet bekend). Niet betreden dus!
Na een niet al te lange rit kwamen we aan bij onze eerste te bezoeken locatie: Imjingak park. Monumenten, spreuken, lintjes, overblijfselen van de oorlog (waaronder een zwaar gehavende locomotief), etc. Het park ligt naast een rivier waarover twee bruggen de DMZ in lopen; de 'Bridge of Freedom' is een spoorbrug, terwijl er ietsje verderop een brug voor ander verkeer is. We reden slingerend deze brug over, omdat deze op diverse plekken versperd was door hekken en andere obstakels. Iets verderop was het niet meer toegestaan om zomaar foto's te maken of simpelweg te wijzen (dit werd overigens de gehele dag uitentreuren herhaalt) en kwam er bij de controlepost met een Amerikaanse en diverse Zuid-Koreaanse militairen een zwaar bewapende militair de bus binnen om de koppen te tellen en een blik te werpen op onze paspoorten. We mochten verder...... naar niemandsland.
We kwamen uit bij het Dorasan-treinstation, een station dat gepromoot werd met de leus ?Not the last station from the South, but the first station toward the North'. Het was een relatief nieuw station, dat door president Bush geopend is met een speech die hier terug te lezen was. Het was een periode waarin alles tussen Noord en Zuid weer wat beter leek te gaan en er plannen waren om de spoorlijn, welke loopt tot Pyongyang (weer) in werking te stellen. Vanwege diverse incidenten (volgens mij sinds 2008) is het toch weer op niets uitgelopen waardoor het station nu verlaten is. Er hangt nog een bordje met ?Tracks to Pyongyang', maar de daadwerkelijke toegang tot het spoor is afgezet (en uiteraard bewaakt door militairen) net als de aankomsthal met bagagescanners, indrukwekkend en tegelijkertijd triest dit te zien.

Door de bergen reden we verder door de DMZ, waarbij we aankwamen bij een uitkijkpunt. Op een spandoek werd gepromoot tot een verenigd Korea, met daarop de Zuid-Koreaanse vlag, het getal ?1', de vlag van de Verenigde Naties en die van Noord-Korea. Op een behoorlijke afstand voor de rand van het uitkijkpunt stond een gele lijn, om aan te duiden dat je daarachter geen foto's meer mocht maken, dit komt dus neer op geen foto's maken want vanachter de gele lijn zie je niets. Ook hier werd stevig gecontroleerd door militairen en camera's werden gecontroleerd en ingenomen (een echte serieuze aangelegenheid en geen geintjes). Bij de rand stonden verrekijkers en was het mogelijk om op een betere manier Noord-Korea in te kijken. Voor ons lag namelijk dit aparte land, waarbij we voornamelijk, net als aan onze kant, een bergachtige omgeving zagen. Tevens lag er een Zuid-Koreaanse fabriek en zagen we twee hele kleine 'dorpjes'. Het ene dorpje lag aan de Zuid-Koreaanse kant van de grens, met in het dorp een behoorlijk hoge vlaggenmast (ca. 100m) met de Zuid-Koreaanse vlag. Aan de andere kant van de grens was een Noord-Koreaans dorpje, met een vlaggenmast (ca. 150m) met de Noord-Koreaanse vlag. (De vlag in het noorden hing hoger, aangezien de Zuid-Koreanen de ?overwinning' op wie zijn vlag het hoogste op kon hangen aan de noordelijke helft had opgegeven). We hadden geen goed zicht en konden niet goed in het dorpje kijken, maar hier zou je personen moeten kunnen zien lopen en fietsen. Echter is dit Noord-Koreaanse dorpje totale schijn (propaganda) zonder echt leven overdag, is het verlaten in de nacht en zijn de personen die er zich bevinden Noord-Koreaanse acteurs. Het hele dorpje is dus nep en het is erg vreemd om hier te staan en dit te zien.

Op onze volgende locatie was het niet alleen vreemd, maar ook moeilijk om te staan. We waren namelijk bij de 3rd Infiltration Tunnel. In de jaren '70 werden enkele Noord-Koreaanse infiltratietunnels door de Zuid-Koreanen ontdekt (dit was de derde tunnel ontdekking). Alhoewel de tunnels nooit gebruikt zijn, waren deze ruim genoeg om er vele soldaten doorheen te loodsen om het zuiden aan te vallen. Uiteindelijk waren we 73 meter onder de grond en water sijpelde langs de wanden. De grote vraag was uiteraard wat er zich aan het einde van de tunnel zou bevinden. In tegenstelling tot een fel wit licht was er hier rood licht te vinden, tezamen met een bewakingscamera, prikkeldraad en een dikke muur met een gebarricadeerde deur. Een klein raam liet zien dat de gang van 1,5 kilometer nog verder Noord-Korea in ging.
Na de lunch gingen we, geheel volgens dresscode, naar waar het allemaal echt om te doen was; Panmunjeom of te wel JSA (Joint Security Area). De dresscode hield in het kort in; lange broek zonder scheuren, geen hotpants/minirok, geen hemdjes of shirts zonder mouwen, gekampt haar en geen slippers, of sandalen. Gescheurde, opvallende of sexy kleding wordt door de soldaten van noord gefotografeerd en als propagandamateriaal gebruikt; in zuid hebben ze geen geld voor behoorlijke kleding. Goede schoenen is belangrijk om weg te kunnen rennen in noodsituaties of een eventuele kidnap.
Prima!

We hadden Floortje tijdens haar reis door Noord Korea op deze grens in de JSA zien staan, maar dan natuurlijk aan de noordkant. Nu was het onze beurt. We werden door Amerikaanse luitenant West verwelkomd op de legerbasis 'Bonifas', lt West zou vanaf nu niet meer van onze zijde wijken. Deze legerbasis wordt gerund door de Amerikanen maar het kamp is de basis voor de VN en zo zijn er ook Zwitserse en Zweedse 'blauwhelmen' gelegerd. We kregen een instructiefilm te zien en moesten een verklaring ondertekenen over onze veiligheid. Natuurlijk doen de aanwezige militairen er alles aan om ons veilig te stellen maar we kunnen de VN nooit verantwoordelijk stellen als er iets mis gaat. Okay...
Compleet met pasjes om en in een speciale VN bus werden we geëscorteerd over het kamp gereden totdat we bij het Freedom House kwamen, we stapten uit, moesten ons opstellen in rijen van 2 en zo liepen we het gebouw in, dit alles onder scherp toezicht van een aantal militairen. Op het bordes aan de andere kant van het gebouw stelden we ons ook weer op in een dubbele rij en zo stonden we praktisch op de grens in de Joint Security Area. Deze JSA is een soort plein van ongeveer een vierkante kilometer waar soldaten van noord en zuid zich vrij konden bewegen door elkaar. Het was de enige plek waar de grens niet was gemarkeerd, WAS...
Want toen in 1976 twee Amerikaanse VN officieren werden vermoord door Noord Koreaanse bewakers is hier verandering in gekomen. Nu is ook hier de grens aangegeven met betonnen balken die op de grond liggen. Aan de zuidkant ligt grind aan de noordkant ligt geel zand. Voor ons zagen we een kleine 10 militairen van de VN uit Amerika, Zuid Korea (gewapend) en enkele onbewapende Zweden. Dat deze laatste niet bewapend waren werd duidelijk aangegeven door fel gele manchetten om hun armen zodat ook de Noord Koreanen (zij stonden tegenover ons) dit konden zien. We keken uit op 4 lichtblauwe gebouwtjes met daartussen de betonnen grensbalken en aan de overkant een zelfde soort bordes als waar wij op stonden, alleen dan met Noord Koreaanse soldaten. Wij keken naar hun, zij keken naar ons, wij gebruikten verrekijkers en maakten foto's van wat wij voor ons (opzij mocht niet evenals aparte bewegingen of wijzen) zagen en dat deden zij ook! Hoe bizar!
De blauwe gebouwtjes zijn tot op de dag van vandaag nog de enige neutrale plekken. In deze gebouwen wordt geen grens gehanteerd (ze liggen dan ook midden op de grens) en hier kun je in theorie de grens dus over! De gebouwen worden zowel door noord als door zuid gebruikt, maar net wie er als eerste in is. Vandaag was het aan Zuid en jawel wij stapten (weer keurig in twee rijen) van het bordes, over het grind het ene blauwe gebouw in. Dit was het conferentiegebouw waar ooit ook de wapenstilstand is afgesproken. Alle soorten politieke en economische besprekingen, culturele conferenties en VN ontmoetingen of Rode Kruis ontmoetingen die zowel Noord Korea als Zuid Korea aangaan worden in DIT gebouw besproken en wij stonden hier nu. Natuurlijk gingen we de grens over, naar buiten kijkend of we voorbij de betonnen balk waren. Bij de toegangsdeur tot Noord Korea stond natuurlijk wel weer een (in taekwondo houding) soldaat. Er werd ons even duidelijk verteld dat we een meter bij deze soldaat vandaan moesten blijven en hem niet mochten passeren.

Toen we even later vanuit het gebouw naar buiten keken, zagen we een man of 10 aan soldaten met hun schoenneus tegen de grensbalken staan??!! Er waren enkele officials gearriveerd en op deze wijze werd er extra bewaking getoond. De Noord Koreanen vatten dit ongetwijfeld op als provocatie en dat lieten ze niet op zich zitten, ze kwamen van het bordes naar beneden en gingen op een neuslengte afstand ook tegen de grensbalken staan. Wij stonden op dat moment in het gebouw aan de noordzijde, slik... best spannend. Enkel het raam scheidde ons van de zwaar bewapende Noord Koreanen. Ze keken naar binnen en maakten nog meer foto's van ons, wij ook van hen, als het nog gekker kon! Onze harten bonkten in onze kelen en de Amerikaanse soldaten kwamen met een stoere daadkrachtige blik heel dicht bij ons staan en verzocht ons rustig te blijven en normaal te gedragen.
Niet veel later was het over en moesten we het gebouw vrij abrupt en snel (weer in twee rijen) verlaten en via het Freedom House terug naar de VN bussen (er werd nadrukkelijk verzocht voor ons te kijken en zeker niet over onze schouder terug richting noord). Iedereen zat vol adrenaline, hoe onwerkelijk was dit wat er net gebeurd was? Tegelijkertijd uniek dat wij dit meemaakten.
Het kan gewoon elk moment verkeerd gaan, daar is maar 1 verkeerde beweging voor nodig!
We reden nog verder over Kamp Bonifas en stopten bij de plek waar de Amerikaanse officieren gedood waren, namen afscheid van onze Amerikaanse begeleiding en stapten weer veilig uit de JSA en DMZ in Zuid Korea.

Brrrrr ook dit is Zuid Korea!

Vlak voordat we Seoul verlaten om verder Zuid Korea in te trekken richting oostkust, hebben we nog een universiteitsziekenhuis opgezocht, ongeveer 14 weken zwanger en eens kijken of we dat op echo kunnen zien. Ja hoor, dat kon! Een zwaaiend klein mensje werd vastgelegd op echo. Het zag er goed uit!