Japanse mix

Op vrijdag 3 augustus vertrok onze eerste trein al voor 6.30 uur vanaf Nagasaki. Pfff, wel weer vroeg! Een voordeel; het was nog niet heel warm dus we zijn als echte backpackers bepakt en bezakt van ons hostel naar het treinstation gelopen. (Was toch een wandeling van ruim 20 minuten.) We gingen eerst per superexpresstrein van Nagasaki naar Tosu waar we overstapten op het eerste Shinkansen-traject; van Tosu naar Kumamoto. Eerlijk gezegd waren beide treinen supersnel, wit van kleur en aërodynamisch van vormgeving met een spitse neus, maar de laatste oogde nog net iets meer futuristisch. Van binnen: over beenruimte en comfort niets te klagen, deze treinen zijn ook breder dan bij ons in Nederland, ze lijken meer op een first class vliegtuigcabine. Vanaf Kumamoto stapten we in een soort boemeltrein, beduidend minder snel maar omdat we het berglandschap in gingen wel zo prettig. Zo kregen we ook nog wat van de omgeving mee :-)
We stapten nog over op een ander boemeltje en tot slot moesten we een stukje met de bus, de trein ging niet verder vanwege het ontbreken van de spoorlijn (meegenomen door een tyfoon en niet teruggebracht).
Aangekomen in Aso (blijft toch een ietwat vreemde naam) zagen we de bergtoppen van de Aso-san al. Snel naar ons hostel, welke dicht bij het station lag, bergschoenen aan en gaan!
De naam van het hostel bracht ons overigens niet meteen in jubelstemming; Aso Backpackers, hmmm...
Maar het was goed, een stapelbed, piepkleine kamer, gezamenlijke douche, alles nieuw en super schoon, what's in a name (maar wel voor meer dan 70 euro).
We konden per bus omhoog de berg op maar dachten dat liftend ook wel moest lukken, zeker omdat we buitenlanders zijn! (in Nederland werkt dat meestal niet in je voordeel).
Voor de zekerheid schreven we in ons beste Japans nog op een stuk papier: "Neem ons mee de berg op" maar binnen 3 minuten zaten we al in een Nissan Juke met 2 Japanse meiden en 2 Japanse jongens. Past dat? Nou... t ken eigenlijk net, maar het was erg grappig en de oren werden van ons hoofd gekletst, jammer dat we er niets van hebben verstaan. Bij het eerste uitzichtpunt stapten we uit en wij besloten verder te wandelen. Ahum, toen we de (haarspeld)bocht om liepen zagen we dat we nog lang niet bij de krater waren. Nog maar eens liften? Er passeerden misschien 8 auto's en toen stopte er een Mercedes (zie je sporadisch, het is Toyota wat de klok slaat, op grote afstand gevolgd door Nissan, Datsun, Susuki....) met daarin een man, zijn vrouw en hun nichtje die over was uit Engeland. Hier konden prima gesprekken gevoerd worden :-)
Ze wilden ons ook wel mee terug nemen en we kregen visitekaartjes zodat we hen konden bellen als we hulp nodig hadden, haha. Erg lief, maar we wisten niet dat we er zo hulpeloos uitzagen... Wij wilden nog wandelen in het berglandschap rond de 7 vulkaankraters, dus we sloegen het aanbod na een bedankje af. Helaas voor ons veranderde de lucht van strak blauw in bewolkt met miezerregen op de vulkaan. We liepen al snel in de wolken, ons (uit)zicht werd hierdoor minder, maar het vulkanische landschap niet minder mooi. Voor het eerst sinds dagen kregen we weer eens kippenvel i.p.v. klam zweet, best lekker! (voor even dan...).
Het blijft super mooi en apart een actieve vulkaan te zien, Aso-san laat je in de kraterput ook nog eens genieten van een borrelend meer met een continue pluim van rook en de typische zwavellucht. Je blijft er naar kijken, maar uiteindelijk ging de duim toch omhoog voor de terugrit.

s'Avonds gingen we op z'n Japans eten, zittend op de grond op Tatamimatten (rieten gevlochten matten). We aten vlees en groenten, welke we zelf gaar moesten bakken op een soort van mini barbecue, Miso-soep en een super lekkere rijst die met allerlei specerijen op smaak en kleur was gebracht. Doordat iedereen hier zelf aan het bakken was stond de tent blauw van de rook en stonken we een uur in de wind, goed excuus om na het eten nog maar even naar de lokale 'onsen' te gaan.
De uitbarstingen (of beter: de vrijgekomen lavastromen die zorgen voor erg vruchtbare grond) van de centrale vulkaan Aso hebben gezorgd voor een indrukwekkend groen berglandschap bezaaid met talrijke warmwaterbronnen; de onsen. Japan heeft waarschijnlijk de unieke badcultuur te danken aan de vele aanwezige warmwaterbronnen. Wij vinden het heerlijk!

Het werd een latertje, want in het hostel was ook een gezin uit Zwolle gearriveerd en dat was gezellig kletsen en indrukken van Japan uitwisselen. Wij maakten hen ook enthousiast voor Mongolië en trokken onze foto's er maar eens bij. Op zo'n moment realiseer je je weer hoeveel we al gezien, gedaan en meegemaakt hebben deze trip.

Op onze 6e dag verlieten we de mega groene bergen van Aso alweer en trokken we richting Kumamoto.
Deze stad herbergt 1 van de mooiste kastelen van Japan. Niet meer het origineel, want net zoals de meeste andere kastelen die gebouwd zijn in de 16e eeuw in Japan heeft ook dit (grotendeels houten) kasteel de luchtaanvallen en raketten die Amerika in de tweede Wereldoorlog boven Japan uitstrooide niet overleefd. Maar het is volgens oud recept opnieuw opgebouwd. Dit keer meer van steen zodat het iets beter bestand is tegen vuur.
Een kerk is geen tempel en een Europees kasteel is geen Aziatisch kasteel. Het concept van een strategische plek, hoge muren, grachten, ophaalbrug en uitkijktorens is nagenoeg hetzelfde, maar het daadwerkelijke kasteel lijkt (door onze ogen) meer op een tempel.

We vielen overigens met onze neus in de boter in Kumamoto, precies op de dag dat wij er waren was het 'Hi-no-kuni Matsuri'. Tja Japans menneke, vertel gij ons nu maar eens ff wat dit is.

Het ging allemaal niet vanzelf maar uiteindelijk kwamen we erachter dat het 'Hi-no-kuni Matsuri' het zogenaamde 'land van vuur-festival' is, dusss. De mensen liepen in traditionele kleding op straat en we zagen dus veel dames in prachtige gekleurde kimono's. Overal waren eettentjes, een drukte van jewelste op straat. Stipt om 19:35 uur(?) begon de parade. Heel grappig hoe honderden verschillende groepen in hun eigen specifieke uitdossing trachten hetzelfde dansje ten uitvoer te brengen ten overstaan van duizenden toeschouwers. Het bleef maar doorgaan. Uiteindelijk zijn we de drukte ontvlucht en hadden we een plekje gevonden om weer even Japans te barbecuen. Uiteraard stonken we weer een uur in de wind nadat we het blauwstaande restaurant verlieten, maar het was weer zo lekker.

Onze volgende bestemming was Hiroshima, de stad die op 6 augustus 1945 op de eerste van de twee atoombommen werd getrakteerd. We deden maar weer eens een traject met de shinkansen. Handig hoe wij met onze railpass zo in kunnen stappen zonder dat we nog dure kaartjes hoeven te kopen.

Het was 5 augustus, een dag voor de grootste dag van het jaar in Hiroshima. De 6e is het 67 jaar geleden dat de a-bom viel. Heel Hiroshima is (bom)vol, geen hotel, hostel, of ander soort bed meer te krijgen in deze stad en wij waren dus erg blij dat we in Nagasaki via de medewerkers van het hostel daar toch nog iets hebben kunnen regelen.
We lieten onze spullen achter in ons hotel (inchecken kan meestal pas na 16.00 uur) en gingen op pad. Per trein en ferry gingen we naar het eiland Mijajima. Dit is 1 van de grootste trekpleisters van Japan, het eilandje staat vol met kloosters, pagodes en de beroemde 'Itsukushima Shrine' met bijbehorende poort (O-torii Gate) die in het water staat. Als het eb is staat deze poort niet meer in het water en kun je er zonder natte voeten te krijgen onderdoor lopen, bij vloed adviseren wij een bootje. Dit eilandje Mijajima staat natuurlijk op de werelderfgoedlijst en is uitgeroepen tot 1 van de 3 mooiste plekken van Japan. Het is er werkelijk prachtig en als er niet zoveel toeristen zouden rondlopen zou het een zeer rustgevende omgeving zijn. Maar die toeristen liepen er dus wel! De overeenkomst met Park de hoge Veluwe is overigens ook gelegd, ook hier lopen allerlei wilde herten rond, zowel met als zonder gewei. Op zich is park de hoge Veluwe een betere plek, want hier lopen de herten nl. door de straten. Ze zijn totaal niet schuw en gek op papier, vooral plattegrondjes vinden ze lekker hebben we gemerkt en kleding. Opletten dus, voor je het weet hangt er een hert aan je blouse :-)
In de avond zijn we nog naar het peacepark van Hiroshima gelopen, de voorbereidingen voor de herdenkingsdienst waren in volle gang.

Maandag 6 augustus begon de herdenkingsdienst om 8.00 uur. Het was druk, heel druk en ook heel warm, het zweet liep in straaltjes over onze ruggen. Om 8.15 luidden de klokken en stond alles in de stad even stil. Het was het tijdstip van de atoombom 'little boy' 600 meter boven de stad ontplofte, precies 67 jaar geleden. Vervolgens nam de burgermeester het woord, hij las de vredesverklaring van Hiroshima voor. Hij droeg het woord over aan de minister president van Japan, de gouverneur van Hiroshima en de secretaris generaal van de VN. Hierna kon iedereen bloemen leggen, er waren conferenties, overlevenden die vertelden en wij werden door een lieve dame rondgeleid door het park. We gingen naar het museum, de diverse monumenten en liepen meerdere malen langs het Atomic Bomb Dome. Dit gebouw geeft de sterkste herinnering aan de vernietigingen. De bom ontplofde bijna recht boven dit grote gebouw, iedereen in het gebouw was dood maar het gebouw zelf is juist een van de weinige gebouwen die is blijven staan. Deze was dan ook niet van hout (en papier) zoals de meeste woningen en gebouwen.
Al met al een indrukwekkende dag die werd afgesloten met duizenden (voorzien van persoonlijke tekst) lampionnen in allerlei kleuren die tijdens deze speciale lampionnen ceremonie te water werden gelaten in de Motoyasu-gawa rivier. Een prachtig gezicht en symbool voor de zielen van alle overledenen. Hoeveel mensen zijn omgekomen... helemaal bekend is het niet want veel gemeentepapieren zijn ook vernietigd door de atoombom en mensen om het na te vertellen die in deze wijk woonden...
Hele families zijn weggevaagd.
Tegen het einde van 1945, zo'n 5 maanden na de bom, waren er zeker meer dan 140.000 overledenen. Een groot gedeelte was direct als gevolg van de bom overleden, de rest als gevolg van ziektes die ze opliepen door de straling en radioactiviteit maar ook door de vele brandwonden die ze hadden.

Voor ons was het tijd om Hiroshima na deze enerverende dag te verlaten. We gingen dezelfde avond nog per shinkansen naar Okayama waar we weer een heerlijk hotel hadden op 2 minuten afstand van het station; ideaal :-)

Met zo'n druk programma is het af en toe ook lekker om wat rustiger aan te doen. We waren lekker traag de volgende ochtend dus, maar hoefden ook niets... nou, we hadden wel een plan. We wilden (ook hier) naar het kasteel en naar de beroemde tuin hier in Okayama. beiden behoren hier (weer, jaja we treffen het wel) tot de mooiste van Japan.

Het was warm! Het was ook druk op straat en net als in veel andere steden in het buitenland steek je ook in Okayama de weg niet altijd over via het (soms diagonale) zebrapad, maar op grote kruispunten via ondergrondse tunnels. Bijkomend voordeel is dat het even iets koeler is. Ook hier het geval, we daalden de trap af en kwamen in een mega shopping center. Dit soort verrassingen kom je heel veel tegen in Japan. Soms is het een ondergrondse winkelstraat, vaak is het een compleet winkelcentrum, wat niet onder doet voor het winkelgebied boven de grond (en die zijn groooooot).
Wij kopen natuurlijk niets, want de tassen zijn immers al zwaar genoeg :-(

Na een half uurtje kwamen we aan bij het prachtig zwarte kasteel van Okayama. Het was heerlijk rustig, veel toeristen slaan deze stad over.
Alsof er alarmbellen afgaan als er een blank persoon nadert, kwam ook hier weer uit het niets een allerschattigst klein Japans vrouwtje onze kant op; een gratis gids ;-) We lieten ons meevoeren door het kleine wiefke en ze vertelde ons van alles over de geschiedenis van de stad en het kasteel. We liepen samen met haar rondom het kasteel. Oh, we waren al in een kasteel geweest? Dan hoefden we hier, aldus de vrouw, niet naar binnen, zonde van tijd en geld(?). We konden beter de tijd nemen voor de tuinen. Erg grappig om te merken dat het niet altijd om geld draait. Ze had ons gratis een uur lang informatie gegeven (en haar Engels kunnen oefenen) en net toen we entreegeld voor het kasteel wilden betalen raadde ze het ons af!
Afijn we gingen de tuinen in, hier liepen we ook een ronde, dronken wat en zaten wat te genieten van deze schitterende Japanse stijl tuin en vonden dat het wel tijd was voor weer een 'Shinkansen-tocht'.

Op naar Osaka, na Tokio de grootste stad van Japan (bijna 3 miljoen inwoners). Aangekomen op het treinstation Shin-Osaka (speciaal voor de shinkansen) merkten we de drukte al, veel mensen betekent grote stad. Met de metro trokken we het centrum in waar we een kwartier later aankwamen en weer 5 minuten later bij ons hostel. Ideaal dat OV in Japan! We blijven veel bekijks houden met onze grote rugzakken op. Het is iets wat Japanners zelf niet snel doen. Zij nemen liever een keurige koffer op wielen en laten zich rijden. Dat is met veel dingen hier. De Japanners zijn keurig en netjes en heel behulpzaam en leven volgens de regels (we hebben dan ook het vermoeden dat er achter de schermen veel dingen gebeuren onder het mom van 'als men het niet ziet gebeurd het ook niet'). Ze nemen je maar wat graag mee in hun auto bijvoorbeeld. Maar zelf liften of vragen of ze mee mogen, no way! Ze kopen gewoon een bus, tram of metrokaartje. Fooi aannemen is ook zoiets. Als de prijs een tientje is, verwachten ze een tientje, geen cent (yen) meer. Ze weten er niet mee om te gaan en geven het gewoon terug!

We liepen een rondje door de wijk Sinsaibashi en keken werkelijk waar onze ogen uit, mega lange overdekte winkelstraten (tot aan de horizon) vol met jongeren die westers willen lijken. Ze hebben blond haar, hun ogen operatief laten vergroten zodat ze op de personages uit de 'manga'-stripboeken lijken en zien er heel erg nep uit. Voor een pop zien ze er weer erg goed uit ;-) We proberen ze op de foto te krijgen :-)
En dan de neonverlichting... Times Square is er niets bij!
Terug in ons zeer fijne hostel op een goede plek midden in de stad, hoorden we dat deze wijk slechts 1 van de centra van de stad is. Osaka heeft niet echt een centrum, maar meer van dit soort mega drukke plekken. We sliepen hier overigens voor het eerst op zijn Japans, wat zoveel inhoudt als: op de grond! Bij binnenkomst in de kamer trek je, je schoenen uit en stap je met blote voeten op de verhoogde vloer van tatamimatten. (de Japans gevlochten matten) Op de vloer leg je dan een soort van dubbele matrassen, de futons en daar slaap je op. Prima bedjes maar het opstaan is toch makkelijker uit een westers bed is onze conclusie. Hup, je gooit je benen eruit en klaar! Hier moet je echt opklauteren, maar ach het is misschien ook een kwestie van gewenning :-) We sliepen in ieder geval heerlijk.

De toiletten in Japan is trouwens ook wat. Ze gaan van Aziatische stijl, bij ons beter bekend als het Franse gat in de grond, tot westerse potten. Maar dan wel westerse potten met Japanse high technology snufjes! Bijna standaard zit er op elk toilet een bedieningspaneel met een keur aan knopjes. Wat ze allemaal voor functie hebben, dat is maar op 1 manier te achterhalen aangezien wij de Japanse tekens niet begrijpen.
Als je gaat zitten begint er meteen water te lopen (uit het reservoir) waardoor je de eerste keer bijna van de plee valt van schrik. Misschien is dit onder het motto; horen plassen, doet plassen, hadden wij bedacht. Je kunt de wc-bril-verwarming aanzetten (en uit). Er zitten sproeiers op voor het afspoelen. En dan ook nog sproeiers voor de voorkant, de achterkant en speciaal voor de kinderbilletjes. Dit resulteert natuurlijk al in meerdere knopjes hè. Dan ook nog knopjes om de sproeiers van richting te veranderen, voor de grote en minder grote konten, en knopjes voor de waterdruk; wilt u een harde of een zachte straal. Op de openbare toiletten is in Japan trouwens altijd toiletpapier aanwezig, je kunt kiezen uit een Aziatisch of westers toilet en er zijn geluiden. Nee, niet dat soort geluiden, want die kun je juist verborgen houden door het gebruik van de aanwezige geluiden. Is het nog te volgen?
Je kunt dus met je hand voor een sensor zorgen voor een luid doortrek-geluid zodat scheten niet gehoord worden door de buren. Je kunt het ook uitzetten of op repeat zetten. Vaak gaat het geluid al aan zodra je binnenkomt omdat je met je kont langs de sensor draait....
Tja, toiletten in Japan, daar kunnen we een compleet schijtverhaal over schrijven.

We waren dus in Osaka. Na een heerlijk zelf geprepareerd ontbijt met salade en gebakken eieren maar te voet de stad verkennen.
We liepen ook overdag door de drukke wijk Shinsaibashi, geen neonverlichting dit keer maar wel net zoveel en bijzondere mensen als in de avond. We bezochten Den-Den, de electronicawijk (met veel speelhallen, comic winkels, dvd 18+ winkels en zooi) en zagen de Osaka-tower die in basis wat weg heeft van de Eiffeltoren. Daarna toch maar weer een stukje de hitte vermijden en we duiken onder de grond. We namen de metro naar het aquarium (uiteraard het grootste van de wereld) waar we een paar uur genoten van de rust van alles wat voorbij zwom. Van kwal tot subtropische vissen, de grote mantaray en zelfs een walvishaai, hoe apart om zo'n beest in een aquarium te stoppen. Toen we weer buiten kwamen was het inmiddels donker, ideaal om een nog een rondje met het reuzenrad te maken. Enorm dat ding, natuurlijk weer 1 van de hoogste ter wereld (soms lijkt het alsof het daar om te doen is). We keken ongeveer 20 minuten lang uit over de stad, dat was 1 rondje!

Tot zover Osaka. We gaan vanaf hier naar Kyoto.
(Eigenlijk zijn we er al maar doordat de treinreizen hier zo kort zijn, komen we tijd tekort voor het schrijven van verhalen ;-) )
Kyoto dus in het volgende reisverslag.