'Akkoord', we gaan naar Kyoto

Het is zondag 12 augustus en we zijn weer eens onderweg. Vandaar maar vast de start van ons laatste Japan-verhaal. Na drie nachten Kyoto zitten we in de bus naar Takayama. Een busrit van ca. 4 uur, maar we hebben al een uur vertraging opgelopen door de enorme drukte op de weg. We zijn namelijk samen met ongeveer half Japan onderweg. De reden voor al deze reizende Japanners deze dag is het 'O-bon'.

O-bon is het festival van de doden (klinkt als een goed feest) dat zijn oorsprong vindt in de Boeddhistische 'urabon' ceremonie waarbij offers worden gedaan voor de overleden (voor)ouders. Tegenwoordig zitten er ook niet-Boeddhistische trekjes in het festival en worden tijdens het O-bon feestvuren aangestoken om de geesten van overledenen terug naar huis te begeleiden (?). Priesters bidden en families plaatsen offers bij altaren. Op het eind van het O-bon worden opnieuw vuren aangestoken om de geesten weer terug te begeleiden naar de andere wereld. En omdat al die geesten voor 2 dagen terug zijn op aarde in hun geboortestreek, reizen ook de families terug naar hun ouderlijk huis. Het is echt een familiegebeurtenis en deze zorgt voor overvolle wegen, treinen, bussen en hotels. Sinds de aardbeving en tsunami van 11 maart (3/11) vorig jaar heeft het O-bon voor vele Japanners een extra dimensie gekregen.

Wij zijn op weg omdat wij hebben besloten dat we wel ff klaar zijn met alle grote steden. Ons plan was eerst om de laatste 7 dagen van onze tijd in Japan in de steden Kyoto en Tokio door te brengen, daar is nl. zoveel te doen en te bekijken. Maar plannen zijn er om van af te wijken en zodoende zijn we nu op weg naar de Japanse Alpen voor de natuur en wat minder drukte. (Als er toevallig heel veel geesten terug keren naar de Alpen zitten we alsnog in de drukte maar we wagen het erop).

We zijn al twee keer gestopt onderweg op zo'n enorme parkeerplaats met allerlei vreetschuren (net als wanneer je vanuit Nederland naar Frankrijk trekt). Daar is het een drukte van belang alsof het voedsel gratis weg wordt gegeven, de barbecues staan aan, alle tafels zijn bezet en overal staan rijen wachtende mensen (zelfs voor het herentoilet met welgeteld 47 urinoirs).
Op een van de parkeerplaatsen zagen we ook weer wat vreemds.... Mensen met van die kleine hondjes kleden deze hondjes soms aan. Daar blijkt overal ter wereld een markt voor te zijn; allerlei outfits, van broeken tot jurken, schoenen, tot rugzakjes aan toe. Ja ook in Nederland zijn er mensen die dat doen! Hier zagen we eerder al hetzelfde fenomeen, maar dan bij een kat, een aangeklede ongeschoren poes, jurkje aan, strikje om en af en toe mocht hij even uit zijn poppenwagentje :-) We dachten dat het misschien iets typisch Japans was (de kat was van het ras Europese korthaar) maar Takahota, een Japanner die wij in Kyoto ontmoetten wist ook niet wat hij hoorde. Op de parkeerplaats hier zagen we een gestylde poedel! Okay, die gaan bij ons in Holland ook wel eens naar de trimsalon, maar deze poedel die lichtbruin van kleur was, had een rode hanenkam. Werkelijk waar! Hij had ook een tatoeage van een hondenpoot op zijn heup. En dit alles terwijl zijn bazinnetje er vrij normaal uit zag, ze had niet eens nepwimpers ;-) Alle jonge meiden dragen/gebruiken nl. opgeplakte wimpers, normaalste zaak van de wereld hier in Japan.

Nu weer terugkomend op onze reis; we verlieten Osaka op donderdag 9 augustus. Onze railpass was ten einde dus we wilden als het even kon, op een goedkope manier van Osaka naar Kyoto. De 2 steden liggen niet ver uit elkaar en we konden met de ondergrondse (die af en toe ook boven de grond kwam) van de 1 naar de ander. Deze rit kostte ons slechts iets meer dan 6 euro. Goedkoop was gelukt! Toevalligerwijs stopte deze lijn ook nog weer precies op het station in Kyoto die het dichts bij ons hostel lag. Eenmaal boven de grond waren we de oriëntatie even kwijt maar een hoogbejaarde Japanse man (zag er uit alsof ie een Samurai gevecht had verloren) die Duits sprak hielp ons deze terug te vinden. Na het droppen van de bagage gingen we direct op pad.

Bij ons was Kyoto met name bekend door 'het verdrag/akkoord van Kyoto'; regelingen omtrent de verminderingen van de uitstoot van broeikasgassen. Als ze hier nu eens stoppen met het opdienen van kool bij ieder gerecht, dan zou de uitstoot van gassen al een heel stuk afnemen! Maar Kyoto is, zoals wordt gezegd, het echte oude Japan ook zonder (tweede wereld) oorlogsverleden. Kyoto heeft slechts (meer dan) 2000 tempels (Boeddhisme) en 'shrines' (Shintoïsme) waarvan er 17 op de werelderfgoedlijst staan. Het is hiermee 1 van de meest cultuurrijke steden ter wereld en je zou deze net als Parijs, Londen en Rome tenminste eens in je leven moeten bezoeken wordt gezegd.
Wij wilden veel zien, ook al stond de tempelmoeheid ons nabij, dus de vraag rees kunnen we 'Kyoto verdragen'.

Allereerst wilden we een busticket naar de Japanse Alpen regelen. Dit bleek veel lastiger dan gedacht :-(
Het lastige was niet zozeer de plek, want lege busplaatsen bleken er wel te zijn, maar waar in zo'n enorm station moesten we de kaartjes kopen??
We werden van het kastje naar de muur gestuurd, niet uit onwil maar gewoon omdat 'dingen' op een bepaalde manier werken in Japan. Tegen het eind van de middag hadden we de bustickets, de meeste tempels zaten toen al tegen sluitingstijd aan. Dan maar terug naar de wijk waar wij verbleven; Gion. In deze wijk is ook veel te zien en met wat geluk is het mogelijk om een echte geisha te spotten. Het is namelijk de geishabuurt van Japan. Het is ons niet gelukt, het hele geisha wereldje is ook erg geheimzinnig en slechts door sommigen te betreden. Er wordt, wat ons betreft, net iets te vaak en nadrukkelijk gezegd dat het zeker geen prostituees (in begrijpelijk Nederlands: hoerrrrren) zijn. Geen geisha (bezoek) voor ons dus... Wel bezochten we nog enkele aaneengeschakelde tempelcomplexen die ook na zonsondergang nog te betreden waren, zullen de monniken overuren mogen schrijven?

Wat ons even later, op weg naar een eettent, opviel in het verkeer was een zebrapad met drie witte strepen (twee stappen en je bent over) over een eenrichtingsweg met stoplicht. In geen velden of wegen naderend verkeer te bekennen, maar wel meer dan 100 opeengehoopte Japanners wachtend op groen licht, hoe netjes.

De volgende ochtend vroeg op om toch wat dingen van ons lijstje te kunnen schrappen... De zogenaamde top 4 hebben we bekeken inclusief enkele extra's. We gingen eerst naar het bijzondere bamboepad in het westen van de stad, daarna naar het klapstuk; het gouden paviljoen in het noorden, ten slotte nog net voor sluitingstijd naar de zilveren tempel. Vanaf daar hebben we de metro en bus links laten liggen en zijn we via het filosofenpad weer richting Gion gelopen. Dit was een wandeling van zo'n 3 uur en tijd genoeg dus om wat te filosoferen. We werden vergezeld door een vriendelijke Japanner; Takahota, die bij toeval met ons opliep. Hij wilde zijn Engels graag oefenen en wij hadden uiteraard allerlei vragen over Japan en de Japanse gewoonten voor hem. Takahota liet ons nog wat tempels zien, afsluitend hebben we met ons 3-en een tafel vol yakitori weggewerkt. Het was een lange maar geslaagde dag. We zijn dan wel wat tempelmoe, maar het moet gezegd: in Kyoto zijn de tempels uitzonderlijk mooi.
Onze laatste dag in deze stad regende het, wel lekker dachten we, maar het ging wel erg hard! Ons bezoek aan de duizenden oranje poorten bij de Fushimi Taisha hebben we daarom wat vroeg afgebroken. Met de trein, die dwars door woonwijken raast (af en toe letterlijk een meter speling aan weerszijde tussen trein en woningen) dus weer terug richting centrum alwaar we een paar haltes voor 'ons' station uitstapten in de buurt Higashiyama. Deze buurt is een soort openluchtmuseum vol met tempels en shrines te midden van originele authentieke woningen. Het was droog geworden en we wandelden tot de avond viel. Moe maar voldaan en nog lang niet alles bekeken te hebben in Kyoto was dit wel het einde van ons Kyoto bezoek.

De volgende dag dus onze busreis naar de Alpen; Takayama. (In de buurt van Nagano; alwaar in 1998 de olympische Winterspelen werden gehouden).
Eenmaal aangekomen op het busstation (na een fantastisch mooie busreis over enorm hoge bruggen en bergwanden, door tunnels, links en rechts diepe kloven en adembenemende groene uitzichten) bleek het een drukte van belang in dit leuke authentieke dorp met veel ambacht. Blijkbaar gaat niet iedereen met O-bon terug naar zijn geboorteplaats voor de geesten van zijn voorouders, veel Japanners kiezen voor een minivakantie en dan het liefst met als bestemming: de bergen. Om iets nauwkeuriger te zijn; Takayama in de bergen. Bommetje vol was het, de dame bij de toeristinfo wist ons te vertellen dat alle hotels volgeboekt waren. Okay... We kregen haar toch zover dat ze wat voor ons rond ging bellen, na enkele pogingen zonder resultaat (haar bevestiging) kwam ze uiteindelijk met een soort guesthouse op de proppen. Daar konden we 2 nachten slapen maar wel voor de hoofdprijs van bijna 90 euro per nacht voor een zeer, zeer, zeer standaard kamertje Japanse stijl (met houten raamwerk schuifdeur waarvan het vakwerk van papier). We moesten nog op de grond ook dus :-)
Toch maar gedaan en na het inchecken even verder kijken. Er was ook nog iets anders vrij voor enkel onze tweede nacht, wij erheen gewandeld, wat bleek, het was een tempel! Daar konden we de tweede nacht slapen in een met een gordijn afgebakend deel van de tempel pal naast het altaar en vele malen goedkoper. Dat leek ons wel wat. Bram regelde bij ons eerste adresje dat we onder de tweede nacht uit konden door zijn 'onschuldige trouwe-honden blik' in te zetten in combinatie met zijn 'Huh? Dan hebben wij elkaar vast niet goed begrepen gezicht' en zijn 'lieverdje-van-de-week-glimlach' en regelde nog een korting op de prijs van de eerste nacht ook! Marleen zat om de hoek mee te genieten en hoorde het mevrouwtje uiteindelijk goedkeurend lachen om de charmante Bram. Ja, deze jongen weet precies hoe je dit moet aanpakken bij de vrouwtjes. (yeah right!)
Na ons nachtje in deze veel te dure kamer stonden we weer eens super vroeg op. Tassen inpakken en deze snel bij de tempel, onder toeziend oog van een monnik, om de hoek gooien -een kruisje slaan, wierook opsteken- en daarna met de bus van 7 uur richting de voet van de berg (dachten wij). Het liep niet helemaal zoals wij het bedacht hadden. Allereerst regende het pijpenstelen. Het mooie uitzicht konden we dus wel op onze bolle buiken schrijven want met regen en laaghangende bewolking konden we de bergtoppen niet zien. Ten tweede gingen alle mini-vakantie vierende Japanners ook net toevallig deze regenachtige dag de bergen (aan de outfits te zien dachten we beklimmen, maar het was toch) bewandelen bij Kamikochi.
De omgeving was echt super prachtig en ontzettend groen, precies wat we wilden, alleen liepen we soms zo snel als de langzaamste Japanner in de rij. Tja, zoals al genoemd we hadden het ons iets anders voorgesteld en we hebben ook niet echt geluk met het weer als we de natuur van Japan in gaan. Maar we waren achteraf blij dat we de grote stad even zijn ontvlucht. Onze overnachting in de tempel was overigens wel de meest bijzondere in Japan, erg leuk om mee te maken (jammer dat we door ons vroege vertrek de dienst niet hebben kunnen bijwonen) en bijkomend voordeel was dat alle gasten zich netjes gedragen in zo'n tempel. Wij sloten dit uitje naar de Japanse Alpen af met een etentje bij de Mexicaan. De verwachtingen lagen niet heel hoog want ja, Mexicaan in Japan? Maar het eten was hier heerlijk, zo lekker Mexicaans hebben we in Deventer nog niet gegeten en dan ook nog met stokjes.

Onze laatste bestemming in Japan is de hoofdstad; Tokio. Deze stad (agglomeraat waarvan o.a. jaja daar is ie dan; Kawasaki deel uitmaakt) is groter dan Teuge en Varsselder bij elkaar, erg groot zullen we maar zeggen.
Wij hadden welgeteld anderhalve dag in deze wereldstad te besteden, waar te beginnen? Een aantal punten hadden we op ons lijstje staan, maar na aankomst in ons hostel konden we die direct schrappen. De vismarkt; een uniek uitstapje hier in Tokio en schijnbaar ook het vroege opstaan waard (je moet er om 5 uur in de ochtend staan en enkel de eerste 120 mensen worden toegelaten) was 3 dagen gesloten vanwege.... O-bon (grrrr). Ook een sumoworstel-wedstrijd zat er niet in, het seizoen start weer in september. Dan in ieder geval een training (in een restaurant, of sportschool) meepikken dachten we, ze moeten toch ook buiten het seizoen in vorm (!) blijven. Nee hoor, ook dit zat er niet in vanwege.... O-bon. Hoe zo'n festival onze plannen toch kan boycotten! We (lees: Bram) zijn van ellende maar begonnen met sushi eten, Japan (en met name Tokyo) is hiervoor natuurlijk de plaats!

Na een bezoek aan Sjinjuku; het zakelijke deel van de stad met enkel hoge spiegelgebouwen, gingen we naar Shibuya. Hier is misschien wel de drukste voetgangersoversteekplaats ter wereld; zo'n 100.000 mensen steken hier per uur de straat over! Waar komen al die mensen toch vandaan en waar gaan ze heen?! Een raadsel maar feit is dat ze er lopen. Aangezien Japanners zich ook hier keurig aan de regels houden, zie je de rijen voor het rode stoplicht groeien. Niemand die zich in het hoofd haalt om door rood te lopen, maar als het eenmaal groen is .... er komt geen eind aan tot het rode licht nadert.
Na Shibuya treinden we nog even door naar Akihabara, electronic town! Alles staat hier zo ongeveer in het teken van manga (de door alle leeftijden gelezen populaire strips), mobiele telefoons, spelcomputers en alle snufjes die hier omheen horen en hangen. Er zijn ook enorm veel videotheken met veel manga tekenfilms, alle genres zijn vertegenwoordigd, achter de gordijnen dus ook veel manga 18+ en die plaatjes liegen er niet om.
En verder.... is Tokio gewoon een enorm grote, drukke, opgeruimde, schone en moderne stad. Juist, met een stadion en een heel hoge toren (in dit geval twee) van waaruit je zicht hebt over de stad. Tokio heeft natuurlijk wel de hoogste :-) Wat ook hier weer opvalt is dat alles wel weer erg goed en strak georganiseerd is.

We sluiten Japan af. Het was bijzonder om hier te mogen zijn voor 18 dagen. Veel gedaan en ook heel veel bijzondere en mooie dingen gezien. Helaas hadden we geen tijd meer voor Mount Fuji, maar deze was vanuit het vliegtuig prima te zien ;-)

De bedoeling is dat we nu gaan uitrusten en (na)genieten van al deze avonturen. Heerlijk twee weken op de Thaise stranden :-)
We wensen onszelf nog veel reisplezier toe!