Het 'echte' treinen begint

Ruim op tijd vertrokken we per taxi naar Hauptbahnhof Berlijn voor de eerste serieuze treinreis. Drie kwartier voor vertrek zaten wij op perron 12. 'Gelukkig' was er een Pool die de enthousiaste behoefte had om lekker tegen ons aan te kletsen over waarom hij deze trein moest hebben, hij ging werken op het EK in Warschau.

In de trein werden we verwelkomd door een vriendelijke Russische reus. Hij deed me denken aan de butler uit 'The Adams Family' maar dan met haar, of misschien was het toch meer een Frankenstein-look-a-like :-)
Iedere treincoupe heeft een eigen 'chef' coupe die het reilen en zeilen in dat stukje trein regelt. Onze vriendelijke r(e)us controleerde onze vervoerbewijzen en wees ons de weg naar ons eigen 2 persoons compartiment. Daar bevonden zich 3 stoelen en het leek erop dat wij hier prima saampjes konden vertoeven, de vriendelijke reus gaf ons lakenpakketjes en kon de stoelen binnen no-time omklappen tot twee bedden, so far so good! Dit kon wel eens een prima treinreisje worden :-)

Uit het compartiment naast de onze klonk vrolijk geklets, we hadden twee buurvrouwen uit Friesland, als dat maar goed komt met onze nachtrust ;-)
Toch vielen we snel in slaap op de harde bedden (1,85 m) soms werden we wakker van het gehobbel, maar je werd eigenlijk ook snel weer in slaap gehobbeld. Tegen half 11 'stonden' we op. Onze buurvrouwen noemden ons de langslapers en vertelden over het ontbijt in de bistro dat er best goed uitzag. Hier kwamen wij niet meer aan toe, we waren ongeveer 6 uur onderweg en we naderden Warschau al. We reden vlak langs het voetbalstadion waar de volgende dag de openingswedstrijd van het EK 2012 werd gespeeld (Polen-Griekenland) en stopten op het aanliggende station. De Duitse locomotief vertrok samen met de bistrowagon en werd vervangen door een Poolse locomotief. De vriendelijk reus vertelde ons dat we in Brest (op de grens met Wit Rusland) weer een bistrowagon zouden krijgen...

Zo reden we verder door Polen, we lazen wat, we kletsten met de buurtjes, sliepen, luierden en keken naar buiten waar we veel grote woningen zagen, dat viel ons niets tegen die Poolse woningen hier. De trein remde af, we naderden de grens en daar kwam de 'eerste ronde' met uniformen de trein binnen; paspoortcontrole in Polen bij de grens met Wit Rusland (Belarus). Er werd niet veel gesproken, ze wierpen een blik op ons paspoort en ongeveer 20 minuten later reden we weer.... maar niet voor lang. Eenmaal in Wit Rusland remden we alweer en daar liep me toch een cordon oostblokuniformen. In diverse kleuren en uitvoeringen, mannen met strenge oostblokgezichten en voorzien van enorme petten en ook een hooggehakte strak in de make up zittende mooie Russische dame met keurig gestyled haar. Zo'n 20 verschillende figuren liepen alleen al door onze coupe. Dit maal werden onze paspoorten ingenomen en kregen wij papierwerk dat we in moesten vullen. Onze bagage werd geteld, hoeveel geld hadden we contant op zak, snuf de hond stak brutaal zijn neus in ons compartiment en de onderzijde van de trein werd gedetailleerd middels spiegels bekeken. Wij kregen na een kleine 3 kwartier onze paspoorten terug en we gingen vertrekken zo leek het, maar de uniformen waren nog aan boord. We stopten... en reden weer achteruit, daar kwamen ook de lokale moekes die ons aardbeien (en bier van onderuit de tas) wilden verkopen aan boord. Na een stuk of 5 keer: "nee, bedankt" probeerden ze nog eens om ons wat te verkopen. We reden inmiddels ook weer vooruit, de remise in. Werd de trein gewassen? Nee, er begon ons wat te dagen; Rusland heeft een eigen, afwijkende treinrailbreedte; Russisch breedspoor, iets wat nog stamt uit de Koude Oorlog om het buitenlandse troepen moeilijker te maken het land binnen te trekken. Alle treincoupees werden los gekoppeld van elkaar en afzonderlijk zo'n anderhalve meter de lucht in getild, daar hingen we dan! Na wat technisch werk werden de wielstellen eronder uit gereden en kwamen de vervangende wielstellen eronder te staan. Nu konden we straks verder Rusland in.
Het sleutelen nam aardig wat tijd in beslag, maar er was ook tijd voor een gesprekje; Bram kreeg door een russische technicus tot in details uitgelegd hoe en waarom. Wel in het Russisch, maar hij antwoordde in het Nederlands waarop de Rus nog enthousiaster verder vertelde, prachtig! Met wat aanwijswerk erbij en een grote glimlach werd het een fantastische dialoog met twee stralende gezichten als eindresultaat :-) we stonden weer op onze nieuwe wielen en gingen vooruit! En achteruit... vooruit... dit zo'n 3 keer heen en weer. Al die tijd waren de deuren open, hartstikke veilig toch? T maakte niet uit of je in de trein bleef of gewoon pal naast het spoor ging staan, het ging gewoon door. (Dat overdreven veilige gedoe in Nederland is ook nergens voor nodig)

Toen alle treinstellen weer aan elkaar gekoppeld waren reden we het station in ;-). Hier werd de Poolse locomotief vervangen door een Russische locomotief plus de beloofde bistrowagon. Wat ons betrof waren we er weer klaar voor, maar we bleven toch nog 3 kwartier op het station staan. Al met al duurde dit hele gebeuren 4 tot 5 uur. Wij dachten dat het sneller zou kunnen, door 'gewoon' een vervangende trein klaar te laten staan en de passagier over te laten stappen. Zou toch binnen 20 minuten geregeld moeten kunnen zijn, maar is aan de andere kant ook wel heel 'Nederlands' gedacht. Nu was er ook nog tijd voor de vriendelijke reus om even naar te kapper te gaan.

Het was avond en de dame van de bistro kwam alvast een ronde door de trein doen om ons te porren bij haar te komen eten. Wij vroegen haar wat ze zoal had, dat was nog niet zo eenvoudig. We namen het point-it (*) boekje erbij en de bistrodame (beste billen) nam plaats bij ons in het compartiment. Gezelligheid alom :-) Wat een leuk mens en wat leuk om zo aan te klooien als je elkaars taal niet spreekt. Wij gingen zeker bij haar eten en onze buurvrouwen gingen met ons mee...
De hilariteit in de bistro zullen we jullie besparen, heerlijk ongeorganiseerd daar.

Het was bedtijd voor ons. Wederom best aardig geslapen al werden we soms zo hard wakker geschud dat het meer leek of we op een onverharde weg reden dan op Russisch spoor. Misschien dat de wielen wat vierkant waren door veel blad op de rails afgelopen herfst ;-)

Er werd op de deur geklopt, de vriendelijke reus vertelde dat we in 'wan eur' in Moskou zouden zijn...

(*) het point-it boekje is een boekje vol foto's en plaatjes waarmee je op kleuterschoolniveau aan kunt wijzen wat je bedoelt als je elkaars taal niet spreekt.