Siberië

Na 4 nachten heerlijk kedeng-kedeng treinen in de Transsiberië Express kwamen we op vrijdag 15 juni vroeg in de ochtend aan in Irkutsk. De laatste nacht hadden we helaas iets minder goed of zeg maar gewoon slecht geslapen (uitgerust???).

Het viel ons op dat onze Finse vrienden te goed en frisjes roken voor 4 nachten in de trein. Okay, je kon je opfrissen maar ze hadden ook nat haar! Wat bleek; er was een douche in de trein!
Daar kwamen we ff lekker op tijd achter, ach ja; je verwacht het niet.

Vanaf het station in Irkutsk gingen we direct door naar Listvianka, De badplaats aan het Baikalmeer. Het Baikalmeer, wat heel toepasselijk 'noordelijk meer' betekent, heeft een diepte van ruim 1600 meter en bevat het grootste aantal liters zoet water ter wereld. Alleen dit meer is goed voor een vijfde van al het zoet water op onze aardkloot. Het is maar weer even een feitje en wie weet nog eens handig voor Triviant.
Het meer was prachtig, groot. Aan de overkant, 47 km verderop, zagen we besneeuwde bergtoppen. Te bedenken dat het Baikalmeer helemaal dichtvriest in de winter met een ijsdikte van 1,5 meter en je kunt er dus ook met de auto overheen rijden.
De badplaats.... was het eigenlijk allemaal net niet. Er is veel moois van te maken, maar misschien is het typisch Russisch dat er een mooie boardwalk is, maar dat het hek dat erbij hoort dan weer half vernield of omgevallen is. Of dat er een leuk pleintje is maar de vuilnis niet wordt opgehaald en er een enorme bende naast het leuke pleintje ligt. Jammer! Maar de Russen genieten er niet minder om; wij vonden de wind aan het meer nogal frisjes maar de Russen gingen 'all the way'! Hup in bikini op het grindstrand en gewoon ff een duik nemen in het koude (7 graden) water. Ze bleven er niet lang in en je zag ze de kou wegpuffend weer uit het water terugkomen, maar ze gingen toch maar! Wij hebben even overgeslagen.

Ons overnachtingsadres zag er ogenschijnlijk leuk uit, een mooi houten pandje met uitzicht op het meer. We like!
Ze schijnen hier ook een kei in isoleren te zijn, moet ook wel als het in de winter makkelijk -45 wordt. Toch merkten we daar in ons houten pandje zeer weinig van. Vooral de binnenisolatie waren ze vergeten. Er stond wel een wandje tussen onze kamer en die van de buren maar het werkte niet beter dan een laken dat er tussen gespannen was; alles hoorde je!
En laten wij nu net 2 puber Russische meisjes als buren hebben die een weekendje weg gingen, het flink op een zuipen gingen zetten, jongens op gingen pikken (juist, met DAT als gevolg ja) en wel hielden van een housemuziek deuntje, Marleen sliep toch al snel zo'n 2,5 uur die nacht, Bram hield het op 10 minuten! Los van de geluiden die deze meiden produceerden hoorde je sowieso alles; een deur die open of dicht ging, iemand die over de gang loopt, het doortrekken van een toilet en andere bewoners waarbij het woord fluisteren niet in het vocabulaire voor komt. Ons humeur was natuurlijk gewoon zoals altijd opperbest de volgende ochtend, het is toch ook wel om te lachen. (Achteraf dan)

Tot slot over Het Baikalmeer; de omul (een vis die alleen in dit meer zwemt en nergens anders ter wereld) wordt de hele dag door vers gerookt en was zo lekker dat zelfs Marleen, die niet van vis houdt, kon genieten van dit visje. Niet hoe deze voorbij kwam zwemmen, maar vers gerookt oppeuzelend uit het vuistje. De wonderen zijn de wereld nog niet uit...

Voordat we, in Irkutsk, op de Transmongolië Express stapten hadden we eerst daar nog een dag en nacht in een homestay.
De vorige dag was het overdag 43 en s'nachts 7 graden, een behoorlijk verschil zullen we maar zeggen, gelukkig was het tijdens ons verblijf minder extreem. Het kwik liep op tot 37 graden en het bleef lekker aangenaam gedurende de nacht.
Onderweg terug van Listvianka naar Irkutsk viel ons op dat de ene auto het stuur rechts heeft en de andere links, door elkaar en zo ongeveer om de andere auto die ons tegemoet kwam wisselde dit. We hebben ons laten vertellen dat 75 % van de auto's het stuur rechts heeft terwijl hier rechts wordt gereden, bizar. Maar overal is een reden voor. Een auto importeren uit Europa is duurder en duurt zeker 2 maanden langer dan een auto importeren uit Japan. De overheid (rara aan welke kant zij het stuur hebben) broedt nog op een plannetje om hier verandering in aan te brengen :-)

Op naar onze Homestay, er was ons al beloofd dat het een rustiger nachtje zou worden dan in Listvianka. Waar kwamen we terecht; in real Russia! Een groot betonnen Sovjetblok: slot, deur, slot, donker, beton, oud, vies, trap, nog ouder, trap, trap, trap, nummer 73, voordeurslot 1 sleutel, met een lengte van meer dan 10 cm, driemaal rechtsom, voordeurslot 2 driemaal linksom, (voor-)kluis-deur open en erachter verschijnt een gewone deur... aha relatief netjes hier binnen, wel een vreemd geurtje.
Opmerking op een briefje 'do not open the door if there will be knocked', dat is duidelijke taal. We hadden toch een heel appartement voor onszelf! De eigenaresse was een jongedame die op de kunstacademie in Spanje studeerde en op deze manier schijnbaar toch nog wat bijverdiende in haar thuisland. Het was een inieminie-appartement maar heel prima voor een nachtje.

We zijn lekker te voet de stad gaan verkennen. Wel zoveel mogelijk in de schaduw gebleven want de mussen vielen bewusteloos van het dak met dit soort temperaturen en geen zuchtje wind.
Irkutsk gaat bij ons zeker niet de boeken in als geweldige stad en aanrader, maar ook hier waren toch prachtige oude gebouwen te bekijken, kerken in alle stijlen en we hebben heerlijk op een bankje mensen zitten kijken. Prima relaxt dus...

Het was alweer tijd om te vertrekken....
Midden in de nacht (alweer) vertrok onze taxi naar het treinstation. Het was maar een klein stukje en op het station troffen we wederom onze Finse vrienden en dit keer ook Harrie en Pleuni uit Nederland. We hadden hen in Listvianka al ontmoet en meegemaakt en dat was een gezellig, goedlachs stel waar we het gezellig mee hadden. We zaten allemaal in hetzelfde treinstel dus de komende uren zouden we elkaar nog wel tegenkomen. De trein van Irkutsk naar Ulaan Baatar was helaas heel wat anders dan die van Vladimir naar Irkutsk. Behalve dat wij nu in principe geen tweepersoons maar vierpersoons coupe hadden was vooral de trein veel minder luxe. Kort door de bocht was het 'oude zooi' maar ach dat is ook weer een ervaring :-)
We waren ook direct in Mongoolse sferen. Mongoolse provodnikas, kleedjes, gordijnen, vloerbedekking, alles in stijl. Er was een handel van jewelste, we konden geen minuut ongestoord op de gang staan of er kwam iemand passeren met weet ik al niet wat. Rollen plakband en stukken touw gingen er door om dozen bijeen te houden, tassen vol zooi werden van links naar rechts over het gangpad vervoerd en verdwenen in een ander treinstel. De laatste coupe in ons treinstel lag vol met van alles, van T-shirt tot worst, van batterijen tot koffiemelk en grote rollen en stukken pvc. Zodra wij deze coupé naderden ging de deur angstvallig dicht, hadden ze daar iets te verbergen?

Op de tussenliggende stations voor de grens met Mongolië gingen we onze laatste Russische roebels opmaken. Maar juist dan heb je niets nodig he?! Wat extra water, flesje Fanta en ach dan maar een paar heerlijke bieren aanschaffen om deze vervolgens op te laten warmen tot ver boven de 20 graden alvorens ze te consumeren... Heerlijk!

Tegen 17.30 uur kwamen we aan bij de Russische grens. Na deze grens volgde vervolgens nog de Mongoolse grens. We hadden dit soort grensovergangen al eerder gehad maar ook hier weer het hele circus: De gordijnen gingen dicht, de rolgordijnen naar beneden en daar kwam het eerste peloton pakken en petten de trein alweer in. Het is lang geleden dat iemand zo serieus en intens in onze ogen heeft gekeken. Was het liefde? We hadden de waarschuwing serieus te blijven en geen gekke dingen uit te halen dus we gedroegen ons voorbeeldig! Drie keer moesten we de coupe verlaten (geeft allemaal niets hoor, het is niet warm of zo)...eerst een vrouw die in alle gaten en kieren wilde kijken en foto's nam, toen een man met zaklamp die het dunnetjes overdeed en tot slot kwam snuf de hond nog langs. Deze hond bleef voor onze coupe staan met de neus op de grond. Terwijl zijn rechter voorpoot het tapijt aan het krabben was kreeg hij een zachte 'binnenkant voetje links' van zijn potige baas, met de bedoeling door te lopen.
Toen we Rusland uit waren maar Mongolië nog niet in (niemandsland) kwamen prompt de provodnikis voor onze coupé het vastgenagelde tapijt verwijderen, er ging een luik omhoog en een in doek gewikkelde 'weten wij veel wat' kwam tevoorschijn en werd zorgvuldig en snel elders ondergebracht. Ook de handelaren die voorheen al heel druk waren kwamen weer druk in de weer met het verslepen van spullen. Bijzonder allemaal.
Zo'n 6 uur later en met een hoog opgelopen lichaamstemperatuur van de enorme hitte hadden we beide grenscontroles achter de rug en gingen we weer. Gelukkig maakte de trein al snel wat meer vaart zodat we bij de open raampjes frisse lucht konden happen, de bezwete lichamen konden laten drogen en onze haren konden laten wapperden in de wind. Na enige afkoeling toch maar proberen te slapen...

Marleen was al vroeg wakker deze maandagochtend, dus terwijl iedereen nog sliep stond ze al van het fraaie uitzicht te genieten en was de eerste ger-tent in het prachtige Mongoolse landschap vastgelegd op de gevoelige plaat.

Rond 6.30 uur kwamen we aan op het station van Ulan Baatar; een nieuw hoofdstuk, een nieuwe wereld die Mongolië heet! We hebben 2,5 week om wat van het land te gaan bekijken, eens kijken hoe we die gaan vullen.....