Mongolie, Ulaan Baatar en Gobiwoestijn

Weer terug in de bewoonde wereld! We hebben er net een fantastische trip door de Gobiwoestijn opzitten, hadden daar natuurlijk geen wifi, laat staan enigszins bereik met de buitenwereld dus jullie hebben even op een verslag moeten wachten, nu zijn we een mooi verhaal rijker :-)

Maar... beginnen bij het begin, onze aankomst in Mongolië.

Op maandag 18 juni kwamen we aan op het treinstation van Ulaan Baatar, snel daarna in ons hotel. Klein kamertje, nog kleinere douche, maar heerlijk even na zo'n verhitte treinreis!

We verlaten Mongolië pas op 5 juli dus behoorlijk wat tijd om eens wat te gaan zien behalve bebouwing en stad. Dat dit goed moest komen wisten we eigenlijk al zodra we op maandag heel vroeg wakker werden in de trein en het Mongoolse landschap aanschouwden..... Jaaaah daar kregen we een warm gevoel bij. Eenmaal geïnstalleerd in ons hotelkamertje, (was direct overvol toen onze backpacks open gingen en de bende eruit kwam) een heerlijke douche gehad, het was tijd om op pad te gaan. We wilden de mogelijkheden van toertjes door dit land bekijken en toch wat van de stad zien.

Ook al is Ulaan Baatar een grote, vieze, drukke stad met teveel en te druk verkeer, het was een verademing na het koele Rusland. Mensen lachen hier op straat!
En de Mongolen spreken ook veel beter Engels wat de conversaties alleen maar ten goede komt. Leuk, leuk, we zijn enthousiast over dit land. Het contrast tussen de nieuwe rijken (de economie gaat hier bergopwaarts) en de armere nomadenfamilies die met hun Ger-tent een plekje in de stad hebben gezocht is wel groot. Overal in Ulaan Baatar wordt gebouwd, de wolkenkrabbers zijn in aantocht, over 10 jaar zal het er hier heel anders uit zien.

Al wandelend kwamen we al snel langs enkele kloosters waar monniken (boeddhistisch) bezig waren met hun ceremonies. We namen een kijkje, gingen het kleine klooster binnen en keken gefascineerd naar alles wat zich daar afspeelde. De mensen zochten ook contact met ons. Ze keken ons nieuwsgierig aan maar knikten goedkeurend en geruststellend. We zagen van alles rond lopen; mensen in traditionele klederdracht, oude verschrompelde maar prachtige mensen, keurig opgedirkte jongelui die een bruiloft vierden(?) en het weer was heerlijk warm. We aten bij een Frans bakkerijtje, namen een kop koffie en een broodje bij café Amsterdam en gingen op zoek naar wat we wilden zien.

We wilden graag naar het zuiden; de Gobiwoestijn, het noorden; de prachtige groene omgeving van het Khovsgol Nuur (een meer) en het oosten waar het nationale park Gorkhi-Terelj ligt. Dit blijkt toch niet te kunnen in slechts 2,5 week :-(
Het westen kunnen we helemaal wel vergeten, gaat niet passen! Keuzes maken dus en op zoek naar de juiste combinatie. We waren het er snel over eens, de Gobiwoestijn is uniek (zonder de andere delen tekort te doen) maar meren en groen hebben we elders in Europa ook, Gobiwoestijn moest het worden!
We boekten een toer, want zelfstandig de woestijn in waar geen wegen zijn behalve (af en toe) zandpaden en geen verkeersborden staan was geen optie. Om nog maar te zwijgen over hoe we ons daar dan zouden moeten vervoeren...

Een 9 daagse trip met een Russisch busje (4 wiel aandrijving en communistische degelijkheid van 50 jaar geleden) een chauffeur, een gids die ook kookt en Engels spreekt en een reisgezelschapje bestaande uit Bram en Marleen, Yig uit Zuid Korea (de ouwe), Kai uit Duitsland (de buurman) en het klapstuk; Peter uit Amerika (de kleine) dat belooft wat!
We maakten het rond op dinsdag en woensdagochtend (20 juni) om 9 uur vertrokken we :-)

Eerst nog een nachtje op ons krappe maar zeer gewaardeerde hotelkamertje. Bram bedacht zich dat we nog twee stukken Groninger worst hadden liggen, speciaal heel zuinig op geweest en daar hadden we nu wel zin in. Tot onze grote schrik zat er schimmel op :-(. Door de hitte en waarschijnlijk de condensvorming in de geopende verpakking was er 'iets' misgegaan met ons koningsmaal! Goede les, niet te zuinig zijn, zelfs niet op etenswaren maar opeten wanneer het voor je ligt. Gelukkig gaat het met de topdrop nog goed :-)
Deze avond hadden we een soort decibellen en aroma contest op onze kamer, deze telde twee deelnemers. Zonder af te tellen of aankondiging werden oorverdovende knallers en bedwelmende fluisteraars aangeboden. Voor het slapen gaan kende ieder onderdeel een meer dan terechte winnaar..... Jeetje wat hebben we toch gegeten?

We werden mooi op tijd opgepikt de volgende ochtend, maar werden al snel geïntroduceerd tot wat wij noemen 'Mongoolse tijd'. 9 Uur vertrekken? Pas tegen 11.30 uur waren we eindelijk de stad uit. Okay de wegen zijn niet van topkwaliteit en overvol maar we gingen ook nog boodschappen doen, tanken, langs een speciaal adresje waar onze crew wat wilde kopen... Dit schoot niet op maar gelukkig hebben we de tijd :-)

Het landschap veranderde snel, eerst werd het toendra-landschap, mooie groene heuvels maar al snel maakte dit plaats voor uitgestrekte vlaktes. Hoe zuidelijker we kwamen hoe geler en droger het landschap werd.

Hier en daar een ger en kuddes vee. Door heel Mongolië leven mensen nog op de authentieke manier. Ze zijn nomaden en met al hun bezittingen trekken ze door het landschap. Als er geen voer meer is voor hun vee of als het seizoen verandert, zoeken ze een ander plekje. Vaak bestaat zo'n nomadenfamilie uit twee gezinnen of 3 tot 4 generaties. Van heel verschrompeld oud tot kleine lieve of brutale maar vooral schattige apen :-) Ze leven in een ronde tent, de zogenaamde 'ger' die ze in rap tempo kunnen afbreken en opbouwen. Er zit een raam in het dak (wat niet altijd is voorzien van glas) waar ook de schoorsteenpijp van de kachel doorheen steekt. Naast de meeste gers staat wel een schotelantenne en een zonnecollector met aggregaat. Zo voorzien ze samen met de zon hun woning van energie.

We reden lang en dat zou de komende dagen ook zo blijven. Zo'n 5 uur per dag, maar de 8 uur haalden we ook wel. Rond 13 uur stopten we meestal voor lunch die dan ter plekke in ons busje werd bereid. Simpel voedsel, maar meestal wel lekker. De Mongoolse keuken is ook niet heel gevarieerd of uitgebreid. Ook niet heel gek natuurlijk. We stopten voor fotomomenten of als we de benen even wilden strekken of... voor een sanitaire stop. Je moet veel drinken in de woestijn en met al dat gehobbel moest vooral Marleen natuurlijk ook veel plassen... tja en waar doe je dat? Juist in de natuur. Het went heel snel en eerlijk is eerlijk pissen of poepen met een prachtig uitzicht geeft er weer een heel andere dimensie aan :-). Weer eens wat anders dan in een klein afgesloten hokje op de verjaardagkalender kijken of een tijdschrift lezen.
Iedere nacht overnachten we bij een nomadenfamilie. Zij hadden dan een extra ger waar wij in konden slapen. De ene keer was het een prachtig mooie tent die met mooie doeken was behangen en met een prachtig beschilderd tentgeraamte. De andere keer was het vooral de lucht van geiten, schapen of kamelen die de overhand had. We aten ook iedere avond met de familie mee. Wat we aten was niet altijd geheel definieerbaar maar meestal wel iets met rijst of rijstensoep, wat minimale groenten en gedroogd schapenvlees, kamelenvlees of paardenvlees. Yummie! Zonder grap, het smaakte meestal prima en we hebben nog geen buikloopje opgelopen :-) En als het dan eens niet zo lekker was, namen we toch een zelf meegebracht noodlesoepje... We hadden zelf ook voldoende fruit en wat te snaaien meegenomen.

Bij de nomadenfamilies was meestal ook wel een toilet. Een diep gat in de grond met een hokje er omheen dat dan op ongeveer 100 tot 200 meter van de tent stond. Wij gaven vaak de voorkeur aan een plek in de natuur, achter een rots met uitzicht op kamelen ofzo :-)

De 3e nacht en de 5e nacht verbleven we niet bij een nomadenfamilie die ergens midden in een landschap woonde maar in een heus dorp waar ook maar zo 14 duizend tot 23 duizend mensen woonden. De ger waarin we sliepen werd er niet anders van, het eten ook niet maar we konden wel een bezoekje aan een supermarkt brengen en we konden een (wel heel erg welkome) douche nemen! Hup met ons allen in ons busje, douchespullen mee (wat vuile was mee) en voor ongeveer 1 euro konden we 20 minuten terecht in de openbare douche. Hier maken de dorpsbewoners zelf ook meestal 2 keer per week gebruik van. Het nadeel van de dorpjes is het gebrek aan nachtrust. Schijnbaar hoort bij een nomadenfamilie in een ger ook standaard een hond tot de uitrusting. In "the middle of nowhere" maakt dat niet uit maar in een dorp gaan al deze honden in de nacht met elkaar 'praten' met als resultaat uitgebreide hondendialogen waarbij ze ook allemaal door elkaar praten. Oordoppen geven geen uitkomst, vooral niet als de hond rondjes om de ger loopt tijdens deze conversaties. Overdag doen we toch weinig behalve ons laten rijden, zelf eens een paard of kameel berijden en van het uitzicht genieten dus wat dat betreft is het niet erg. Bijslapen onderweg is overigens geen optie want zoals eerder al vermeld: geen wegen. We hobbelden wat af en belandden af en toe bij elkaar op schoot. We hebben twee lekke banden gehad en een schokbreker die op een gegeven moment bij ons in het busje lag in plaats van op de plek waar hij hoort. Ook nog drie keer vastgezeten. Twee keer in het mulle zand waar we moesten duwen van voor naar achter om uiteindelijk los te komen en een keer in de modder! Midden in een plas waar we uiteindelijk na 19 keer vooruit en weer achteruit toch loskwamen.
We hebben zelfs nog regen gehad. De regen zelf hebben we eigenlijk niet gemerkt want die was in de bergen maar het gevolg ervan merkten we wel! Vanuit de bergen kwamen allerlei spontaan ontstane rivieren die zo hard stroomden dat we onze route niet konden vervolgen. Onze chauffeur ging op zijn sandalen met een schop het water in om te kijken of we er toch door konden met onze Russische degelijkheid. Een half uur later waren we de eerste rivier over. Er volgden nog vele spontaan ontstane watertjes en modderpoelen maar uiteindelijk kwamen we ook die avond weer bij de nomadenfamilie aan.

Wat een fantastische trip!!!
Het hoogtepunt was misschien wel de hoge zandheuvels in het uiterste zuiden waar je echt het woestijngevoel hebt. Maar de belevenis bij de nomadenfamilies, de prachtige mensen die soms te paard maar meestal per motor hun vee bijeen drijven, de verbazingwekkende prestaties van het busje, kuddes paarden, yaks, schapen, geiten en kamelen die door elkaar in het soms groene en dan weer dorre landschap lopen, de ontelbare hamsters en muizen, met als finishing touch de grote roofvogels die boven de kuddes zweven, de eindeloze vergezichten, de temperatuur schommelingen, of toch de prachtige rotsformaties, Bram's solorit op een paard (nooit echt paardgereden en nu alleen de bergen in), het wildplassen en wildpoepen met uitzicht, de rivier met waterval die door het landschap snijdt... Wat was eigenlijk het meest indrukwekkend?

De foto's zullen het verhaal wel compleet maken denken we :-)

We realiseren ons dat we nog niets gemeld hebben over ons reisgezelschap (de heel vreemde Amerikaan met zijn gedragstoornis) en de vele kaartspelen die we onderling deden. Uiteindelijke stand is hierin wel winst voor Nederland ten opzichte van Duitsland :-) wellicht komt er nog eens een toevoeging...

Wij zijn nu een dagje in Ulaan Baatar en gaan daarna nog 4 dagen naar een nationaal park ten oosten van de stad. Gorkhi-terelj nationaal park heet het en we gaan nu niet bij families overnachten maar 'gewoon' 3 nachten in onze eigen ger in een gerkamp. Je moet het maar zien als een soort van camping denken we zelf. Even lekker tot rust komen ;-)